Voor mijn werk als romanschrijver is het bijna noodzakelijk om de tijd te verstillen, om ver weg te blijven van de dagelijkse wedloop van deadlines, stress, van alle drukte en lawaai. Nee, het hoofd moet leeg, het uitzicht weids, en als het een beetje meezit kan de geest eindelijk eens onbekommerd op reis. Van Amsterdam naar Marokko, Tanzania en weer terug. Tien levensjaren schieten met gemak in één alinea voorbij terwijl een ogenblik van een paar seconden paginalang wordt uitgesponnen. Heerlijk vind ik het om te spelen met tijd en ruimte, om van alles los te staan, de vrijheid te voelen die zo eigen aan fictie is. Maar toch blijven de externe condities van het schrijven altijd min of meer hetzelfde; rust, mijmeren, badend in een zee van tijd.

Soms heeft een mens versnelling nodig.
Na een eindeloze vakantie op het stille en verlaten platteland verlang ik terug naar de dynamiek van de stad. Dan wil ik de tijd versnellen. Terug de drukte in. Het hoofd moet korte sprintjes trekken, het bloed pompen. Het liefst met een strakke deadline op zak.
Dus toen ik voor de eerste keer de opdracht kreeg om met de fijne groep mensen van Live Magazines aan de slag te gaan konden ze me geen groter plezier doen. Liveverslaggeving op locatie, volop interessante sprekers tijdens congressen en bijeenkomsten, een strikte deadline op zak, in volle concentratie schrijven? Ja alstublieft, geen enkel probleem.

Ik kreeg bij binnenkomst een overzicht van het congres, een gedetailleerde kaart van de verschillende ruimtes, van de sprekers, de tijdstippen erbij. Met een laptop onder mijn arm liep ik over de trappen, de lange gangen door, een fotograaf in mijn kielzog. Waar moest ik zijn? Ik liep een overvolle zaal in waar een vrouw met felrode lippenstift op een podium bevlogen sprak en ik begon mee te typen. Het was alsof ik me soepel door het drukke centrum van een wereldstad bewoog. Zintuigen op scherp, de kennis lag voor het oprapen. De hele dag schreven, fotografeerden en redigeerden we in hoog tempo en in opperste concentratie, en aan het einde van de middag lag een schitterend magazine klaar. Hoe speelden we het klaar?

Nog steeds ben ik elke keer verrast wat we in korte tijd tot stand brengen met Live Magazines, voel ik me begenadigd dat ik al deze kennis direct aan de lezer mag overdragen. Want dat is waar het beroep van schrijver uiteindelijk over gaat: om je te verhouden tot de lezer en het blikveld te verwijden, verder dan de eigen bekende wereld.  Of het nu gaat om een congres voor het onderwijs, de gezondheidszorg of de plaatselijke overheid: aan het einde van de dag vertrek je als een wijzer mens.

Wanneer ik word gebeld door William van Live Magazines veer ik altijd weer even op. Een nieuw magazine maken? Dan gaat het hoofd in de hoogste versnelling, dan mag het bloed weer stromen. Wordt het platteland voor korte tijd verlaten. Dan bevind ik me tussen die twee uitersten op een glijdende schaal. Terug naar de dynamiek van de stad? Ja alstublieft, geen enkel probleem.